Od Yeiazel

Środek nocy, a ja nie mogłam spać. Minął tydzień, podczas którego Rebecca i Luxia gromadziły notatki. Cztery anioły Władzy, stracono z nimi kontakt szóstego maja 1997 roku, gdy przebywali na północy Japonii- siedemnaście lat temu… Jeden cień aury pojawił się potem w Indiach, na sześć sekund, drugi trzy miesiące później na Wyżynie Tybetańskiej. Nie wiadomo, jak skutecznie szukano zaginionych, ale miałam jeszcze sporo danych od anielic, zapisanych na kartkach, niezapamiętanych. Jeszcze.
Wszystkie te informacje kłębiły się w mojej czaszce razem z niejasnymi odczuciami i rwanymi wspomnieniami dotyczącymi Andrewa- nie potrafiłam o nim jasno i racjonalnie myśleć, ale ciągle siedział w mojej głowie. Jedno można było powiedzieć na pewno; potrafił unikać ludzi. Tchórz. Nie widziałam go od tamtej krótkiej rozmowy za pałacem. Dziki głosik zadomowił się już na dobre w mojej czaszce.
‘Patrz na te jego cudowne kości policzkowe’
‘Ach, ten kolczyk… wygląda jak kieł’
‘Ma takie długie, zgrabne palce… Czemu cię nie dotknie? Nie pogładzi po plecach’
I tym podobne. Z mojego spania chyba będą nici… Potrząsnęłam głową i wstałam, po czym cicho wymknęłam się na korytarz i skierowałam do kuchni. Spędzałam tu ostatnio każde dwadzieścia minut po posiłku z Sitaelem i naszym kawowym smokiem, pomagając im zmywać. Nie z wielkoduszności oczywiście, po prostu wymykałam się Andrewowi. Nazwałam go parę zdań temu tchórzem, tak? A więc cała ta relacja jest trochę bardziej skomplikowana.
Otóż nasz kawowy automat- smok stał się oficjalną maskotką całego zamku i się nie dziwię. Jeśli miałabym kiedykolwiek wymienić Tagorę na jakieś zwierzątko, to zdecydowanie byłby to smok produkujące taką kawę, jaka sobie tylko zażyczę. Waniliowe ekspresso, frappuccino z karmelem i bitą śmietaną, cappuccino z cynamonem i mlekiem sojowym. Kwestią dyskusyjna było nadal imię, ale to szczegół. Osobiście proponuję Kawodzillę.
A więc nasza Kawodzilla miała swój własny drążek w kuchni, wokoło zawsze spała owinięta. Miała oczywiście legowisko w pokoju kominkowym, ale i tak najczęściej przebywała tu, a co było najpiękniejsze? Że nigdy nie sypiał, tak samo jak Jeff, a zważywszy na nocny tryb życia tego zamku (szczególnie Lux, która tylko biega od piwnic do najwyższej wieży, flirtując po drodze z kim popadnie i wypłakując tyle łez, że można by nawodnić Afrykę w czasie suszy) to było bardzo pożyteczne.
Jeff… On nigdy nie śpi. I zawsze jest chętny do rozwalania świata. Czemu nie miałby mi towarzyszyć na wyprawie do Japonii?
Z tą- jak mi się wtedy zdawało genialną- myślą popędziłam do jego pokoju i… Kurde, naprawdę nie próżnował nocami. Tylko namiętnie całował się z Luxią. Nie taszczyłam się tu oczywiście, by darować sobie tą rozmowę, więc odchrząknęłam głośno z dezaprobatą. Anielica aż podskoczyła. Otumanionym spojrzeniem popatrzyła na mnie, potem na Jeffa.. I wyleciała przez okno. Pokręciłam z dezaprobatą głową i siorbnęłam gorącą czekoladę. Widziałam po upadłym, że ledwo panuje nad vectorami.
- No tak, oczywiście. Zapraszam, możesz wejść! – wyrzucił ręce do góry i ciężko opadł na łóżko. – I miło, że zapukałaś dodał.
- Nie marudź – rzuciłam obojętnie. – Będziesz miał jeszcze wiele okazji, żeby pomigdalić się z Luxią. – Gdy po moich plecach przebiegł nienaturalny, lodowaty dreszcz, postanowiłam nie dodawać, że pewnie poleciała teraz do Sitaela, albo , Boże broń, do Andrewa. – Oczywiście moja wspaniała i cudowna propozycja momentalnie zrekompensuje ci ten niewielki uszczerbek! – dodałam szybko.
- Aha. Mam nadzieję, wyjdzie ci to na zdrowie – powiedział, zabierając mi kubek z czekoladą, za co zmierzyłam go morderczym spojrzeniem. Te jego groźby – na kogo jak na kogo- ale na mnie nie działały nigdy i nadal nie działają.
- Leć ze mną do Japonii.
<Jeff? No chyba, że Nez jakoś umiejętnie się wpakuje ;P>