Od Noatha C.D Sitaela

Patrzyłem na to otępiały. Facet z gracją zrzucił Szi –szi z twarzy i nawet nie poświęcił temu minuty uwagi… A była naprawdę wściekła. Jeszcze nikt tak łatwo nie wyprowadzał jej z równowagi… Sitael był zatem NAPRAWDĘ irytujący, skoro nawet ona, chciała go zabić.
Podszedłem do rzucającej przekleństwami wiewiórki i delikatnie położyłem sobie ją na ramieniu. Od razu się nastroszyła zła i skuliła się w kulkę trzęsącej się galarety.
„ Ty *****, ty przeklęty *****, jak ja cię kiedyś dopadnę, to **** nie ręczę **** za siebie!” krzyczała roztrzęsiona, wymyślając na poczekaniu zupełnie nowe wyrazy.
Dla waszego dobra za cenzurowałem te „ wyrazy ”. Nie chcemy przecież żebyście to słyszeli. Wystarczy, że ja muszę tego wysłuchiwać…
- Umiesz rozmawiać ze zwierzętami? – wypalam nagle.
- Taaak, a co? – zdziwił się.
- Ale jej wypowiedzi nie słyszałeś? – upewniłem się.
- Niezbyt, jakieś tylko szumy… - przyznał.
- To dobrze, bo nie chcesz wiedzieć jakich ona wyrazów teraz używa…
„ ****** w ****, pożałujesz tego *****!” Szi – szi opanowana furiią wiewiórki zbiega po mnie i wskakuje do kieszeni, by tam się wyciszyć i zapomnieć o tym …. Jak go nazwała? ******…
Patrzył na to zmieszany.
- A mówiła coś nieprzyzwoitego? – zaciekawił się.
- **** nieprzyzwoitego – przyznałem.
Uśmiechnął się.
- No dobra, nie wiedziałem, że gryzoń ma takie rozbudowane słownictwo.
- Bardzo ją uraziłeś… - przyznałem wychodząc za nim z pokoju.
- A co nie tak, powiedziałem?
- Nazwałeś ją gryzoniem i przerwałeś najpiękniejszy moment w jej życiu. To wystarcza, by mogła tak o tobie mówić.
- A… - zamyślił się – Mogę jej to… jakoś zrekompensować?
- Mówiłeś coś o Kawie i Nutelli… tak? – na mojej twarzy pojawił się diabelny uśmieszek.
- No… Ale! – wystraszył się – To bomba kaloryczna i energetyczna! Jak jej to podamy…. Zejdzie na zawał przedtem obracając wszystko w miazgę!
Uniosłem pytająco brew do góry.
- Co tak nagle zacząłeś się przejmować jakimś „ gryzoniem” ?
Speszył się. Dotarliśmy już do kuchni. Przeciągnąłem się jak leniwy kocur i spojrzałem na czajnik stojący w rogu…
- Gotuj wodę – otworzyłem najbliższą szafkę – będzie się działo!
- Ale mówiłem, że…
- Zrobimy coś jeszcze bardziej FAJNEGO…
Fajne w moim słowniku oznacza, że TO, będzie bardziej szalone niż fajne, ale…
Raz się żyje, nie?

---------------------------- długą chwilę później ---------------------

---długą chwilę później i po rozwaleniu połowy zastawy i zużyciu wszystkich orzeszków jakie tu były—

- To jest SZALONE! – Sitael patrzył na mnie z niepokojem.

- To jest FAJNE – szczerze się rozkosznie.

Anioł w końcu ulega. 

- Dobra… ale zwalamy na Jeffa, jakby co? 

- Oczywiście – podaje mu rękę.

- Wiesz co masz robić?

- Jasne. Wszyscy na polu za pół godziny…

Wychodzi szybko z kuchni i kreuje się w stronę holu. Oj… będzie głośno. 

Ja tymczasem zabieram mały pakuneczek i ruszam w przeciwnym kierunku. 

----------------- pół godziny później-----------------

- Po co my tu jesteśmy? – Yeiazel patrzy na nas z nieukrywaną pogardą. 

Na zewnątrz było zimno. Wszyscy podobierali się w małe grupki i rozmawiali ożywieni. Sitael zebrał ich tak, że nikt nie wiedział, przez kogo TAK NAPRAWDĘ został tu ściągnięty. Ja zaś spokojnie wdychałem zapach wieczornego powietrza i gapiłem się na zamek. Szi – szi ciągle zła siedziała mi na ramieniu. Podchodzi do nas Anioł. 

- Wszystko gotowe – mruczy zadowolony.

- Dobrze, że nie jestem taki tępy z magii jak dawniej – przyznaje ustępując mu miejsca na murku. 

- Masz Pop – corn ? – pyta jeszcze.

- Niezbyt – przyznaje i mówię do Szi – szi.

- A … i Sitael chciał ci coś powiedzieć… - szturcham go znacząco.

- No Taaak – odchrząknął – To wszystko dla ciebie.

„ O czym on gada?” zdziwiła się patrząc to na mnie to na niego.

- Wciśnij tylko ten guzik – poleciłem.

Podałem jej małe pudełeczko z dużym czerwonym guziczkiem ON/ OFF. Od razu na niego skoczyła. A wtedy… wtedy….

Żałujcie, ze was tu nie było. 

Zamek momentalnie się podświetlił. Z głośników sprytnie zamontowanych w koronach pobliskich drzew dobiegł nas złowrogi warkot. Ziemia się zatrzęsła. 

- Co to jest?! – dobiegł nas spanikowany głos Kany. Pokazywała coś palcem. Wszyscy zwrócili ku temu oczy. 

Na wieżach naszego zamku pojawiło się jakieś małe stworzenie. Wiło się niespokojnie pośród rzędów dachówek i patrzyło się na nas zdziwione. Sitael jako jedyny nie zaskoczony wyjął drugie pudełeczko i postawił na nim antenkę.

- Kryj mnie, co? – zwrócił się do mnie i wskoczył za tył murka. 

- Jasne – zasłoniłem go plecami i gapiłem się jak reszta, na małego brązowego smoka na dachu.

Był piękny. Miał na sobie zbroję jakby z kawałków łupin orzechów, cały otaczał się jakby przyjemną mgiełką o zapachu kawy z cynamonem. Oczy zrobione z dwóch czarnych cekinów świeciły się ożywione. Łapy zakończone pazurami z pozbijanych uszek filiżanek, skrzyły się jasno. Ogon podrygiwał niespokojnie. Zachowywał się jak bardzo przestraszony kotek, który nie wie co zrobić. Wtedy dałem znać kaszlnięciem Sitaelowi .

Jaszczurka nagle zamarła i jak na zawołanie rozłożyła piękne jasno – karmelowe skrzydła. Sfrunęła na nich z wdziękiem i wylądowała w sam środek zebranych. 

Przywitał ją zduszony okrzyk: „ Oooh!” wszystkich anielic i: „ Coooo?” wszystkich panów na sali. 

Spojrzałem na Szi – szi.

- A to jeszcze nie wszystko – wyszeptałem jej do uszka tak cicho, że tylko ona mogła to usłyszeć. 

Smok złożył skrzydła z głuchym chrzęstem orzechów i zamarł w oczekiwaniu. Potoczył wzrokiem po wszystkich oczekując aplauzu. Nie doczekawszy tego zaczął chodzić między wszystkimi ocierając się o ich kostki. Przejąłem inicjatywę w swoje ręce widząc mordercze spojrzenie Andy’ego i Jeffa. Zagwizdałem. A był to najbardziej wyraźny i natarczywy gwizd na taksówkarza, jaki istniał. Gadzina spojrzała w moją stronę i zanim ktokolwiek zdołał coś zrobić pobiegła do zamku. 

Wszyscy zaś za nią. A było bardzo łatwo sprawdzić gdzie biegła. Smok zostawiał po sobie szlak orzechów ziemnych i laskowych, więc mogliśmy łatwo dotrzeć za nim do kuchni.

Siedział tam zadowolony z szeregiem kubków przed sobą. Spojrzał na każdego z osobna. 

- Czego ten gad chce? – z tłumu doszedł zgryźliwy głos Ognika. 

- Najlepiej jest go ukatrupić tu, na miejscu – odezwał się prowokacyjny głos Jeffa.

- Nie wiemy co zamierza! – zaczęła sprzeczać się z nim Rebecca. 

- Chyba chce nam zrobić kawę – z daleka dobiegł głos Lux.

Wszystko zamarło. Spojrzeli na nią. Co ona niby gada?

Uśmiechnąłem się. Szybko do tego doszła. Przedarłem się przez tłum i wiozłem kubek do ręki. 

- No to spróbujmy! 

- Andy – zwróciłem się do Upadłego – Jaką kawę chcesz na dzisiaj? 

- Espresso niech będzie… - niepewnie podszedł bliżej. Jego oczy zabłysły dziwnym blaskiem rozbawienia, a ramiona lekko popadły rozluźnione.

Na dźwięk słowa ” Espresso” jaszczurka zadygotała i z jej uszów buchnęła para, rozległ się dźwięk gotowanej wody i z pyszczka popłynęła pachnąca kawa z dodatkiem nuty orzeszkowego kremu. 

Podałem mu kubek. Niechętnie skosztował. A później rozpromienił się nagle. Wszyscy na niego patrzyli. 

- Takiej dobrej kawy jeszcze w życiu nie piłem! 

------------------------ kilka kubków później ---------------------------

Wszyscy rzucili się do cudnej żywej kawo maszyny. Tylko Jeff do końca nie był przekonany, czy TO nie chce nas pozabijać, ale w końcu i on zamówił zwykłą kawę sypaną… 

Zasiedliśmy do stołu i radośnie gawędziliśmy do późnej nocy. Bardzo późnej bo kawa zrobiła swoje. 

Włączyliśmy jakiś film i wyjęliśmy kruche ciasteczka. Czuć było miłą atmosferę… 

Całe to zamieszanie z nowymi członkami i misją zrobiło swoje, a dobry nastrój i kiepski film z wybornym komentarzem wszystkich, rozluźnił atmosferę. Zaczęliśmy czuć się jak rodzina. Pogadałem ze wszystkimi nawet z Jeffem zchodząc na temat różnic między bombą atomową a jądrową. Ja nie widziałem różnic, a on całe mnóstwo i było fajnie. 

Dopiero o jakiejś piątej nad ranem zaczołgałem się do pokoju z Szi – szi, która nie chciała zostawiać swojego nowego towarzysza, gdy okazało się, że umie produkować również gorącą czekoladę z orzechami. 

- Podobało się? – zapytałem już zgasiwszy światło.

„ To była najlepsza gorąca czekolada jaką piłam w życiu” przyznała „ A i ten Sitael… może nie jest taki zły… Jeżeli jeszcze przeprosi za tego gryzonia”

- Już przeprosił…. – odparłem zasypiając i śniąc o orzechowym smoku produkującym dla mnie jeszcze jedną kawę… 

< Sitael lub kto tam jeszcze chce xD >