Od Nezaynhela C.D Yeiazel

Siedziałem w oknie już dłuższy czas. I za nic nie potrafiłem zrozumieć dlaczego to robię. Nieodparte uczucie kazało mi jak głupi stać tutaj, opierać się o framugę i wpatrywać w kłęby chmur, które niczym mleczno-granatowy dym oplatały całość zamku. Kilka razy mignął gdzieś przed oczyma Savar, ale nawet na dźwięk głosu nie zawrócił się, by przysiąść u boku swego „pseudopana”. Nie dostrzegał nic niepokojącego, czasem gdzieś jakiś głos, szum, czy szept. Normalne odgłosy, które nie wprawiają w takie emocje. A jednak tak się czułem. Niezrozumiałe napięcie zaciskało się na skroniach i pulsowało niczym elektryczny wstrząs. Nie było w tym też strachu, nie tego charakterystycznego, przeszywającego i paraliżującego. Nie. To było inne odczucie. Strach, który kłuje i szarpie lekko, wtapiając się w cień. Westchnienie z ciężkością betonu rozeszło się po pokoju. Trzeba się ruszyć, niepokój odsunąć i zsunąć gdzieś dalej. Przykleić znowu uśmiech i ruszać.
Rozejrzałem się ostatni raz i odsunąłem od okna. Dłoń sama zacisnęła się na znalezionej wcześniej broszce z kolibrem. Ostrożnie przypiąłem ją w wewnętrznej stronie skórzanej kurtki. Włosy już wcześniej zaplecione w warkocz, teraz luźno opadały na ramię. Z rogu łóżka podniosłem plecak i zarzuciłem go na ramię. Sejmitar oczywiście znalazł się na plecach, tuż pomiędzy skrzydłami, teraz płasko oplatającymi ramiona. Wcisnąłem jeszcze skórzane rękawiczki bez palców (może nie były zbyt praktyczne, ale darzył je swoistym sentymentem), jeszcze tylko jabłko ze stolika i można ruszać. Pozostało tylko wyjść z pokoju, przejść przez korytarz (a nawet kilka) i dotrzeć na tyły zamku, gdzie stworzono prowizoryczna stajnię. Wiedziałem, że nikogo tam jeszcze nie będzie. Wystarczająco długo obserwowałem i nasłuchiwałem okolicę z okna, by móc zorientować się w sytuacji. Usiadłem na okazałym głazie i czekałem. Tagora Yeiazel nerwowo dreptała w miejscu i łypała na mnie nieprzyjemnie.
- No co ślicznoto, też wiesz, że się coś szykuje prawda? – na moje słowa zarżała cicho i dalej wykopywała kopytem dołki. Zdecydowanie piękne z niej stworzenie. Kiedyś podobno miałem do nich rękę, ale wszystko się zmieniło…nie wiedziałem nawet, czy teraz nie działa odwrotnie. Wstałem i nie patrząc jej w oczy zbliżyłem się do jej boksu. Tagora coraz bardziej nerwowo rzucała się, machając groźnie głową.
- No ślicznoto, spokojnie, nie jestem wrogiem, spokojnie…
Znalazłem się przy boksie na wyciągnięcie ręki. Klaczka skuliła uszy i wyszczerzyła zęby. Stałem nieruchomo nadal z wyciągnięta dłonią. Jabłko. Miałem przecież jabłko. Wycofałem się tym samym spokojnym krokiem i wyciągnąłem owoc z plecaka. Wróciłem na miejsce przy boskie i stanąłem w tej samej pozycji.
- To jak ślicznoto? Mamy jakiś rozejm? – Tagora nadal kuliła uszy, ale nie próbowała już gryźć. Węszyła, więc zbliżyłem rękę jeszcze bardziej. I teraz, albo stracę palce….albo jabłko. Przymknąłem oczy. Wybrała na szczęście to drugie, choć tak potężnym kłapnięciem, że spokojnie mogłaby zgruchotać dłoń.
- Radziłbym wycofać się zanim nie straciłeś tych swoich blond kudłów…- złośliwy ton, podniesiony głos, oczywiści pojawił się Jeff. Odwróciłem się ze standardowym uśmiechem.
- Rozumiem, że Ty tak swoje straciłeś? – Podszedłem do właściciela głosu i znowu usiadłem na głazie.
- Spier*alaj i doceń uwagę. W podróży lepiej się przydasz w całości – Jeff zdecydowanie miał problem z panowaniem nad sobą.
- Tak, wiem, też uważam, że moje „kudły” to nieoceniony element całości jaki tworzę – oczywiście nie dałem rady zachować powagi. Uśmiech drgał mi na ustach, chyba bardziej drażniąc mego towarzysza.
Naszą małą rozgrywkę słowną przerwał odgłos kroków. Yeiazel i Andy szli obok siebie cicho rozmawiając. Szli blisko siebie. Bliżej niż standardowi rozmówcy. Nie patrząc na nas dotarli do boksu Tagory, która wyczuła swoją panią, bo rżąc wystawiła głowę. Zdecydowanie nie należy teraz tam się zbliżać. Jeff, mimo całego swego nietaktownego, złośliwego wredniactwa – też zrozumiał o co chodzi. Czekaliśmy więc w milczeniu, staliśmy, nie próbując podglądać…no...czasami tylko. W końcu Szefu odwrócił się i ruszył w stronę zamku, kiwając tylko głową w naszą stronę. Po chwili zbliżyła się także i Yez z zaróżowionymi policzkami, lekko potarganymi włosami od wiatru i siedząc już na grzebiecie Tagory, która łypała na mnie, jakby udając, że żadnego smakołyku nie dostała. No cóż, jeśli chcę sobie ją chociaż zjednać, czeka mnie dużo pracy.
- No to co? Ruszamy chyba? Czy macie zamiar tak stać i gapić się nie wiadomo na co? – Yez miała zdecydowanie dobry humor, albo świetnie udawała.
- Paniom pierwszeństwo… - ukłoniłem się lekko wskazując wcześniej ustalony kierunek. Upadła uśmiechnęła się szeroko, ścisnęła lekko łydkami boki pegaza. Wzbiła się do góry szybko, pewnie i z dziwną lekkością. Za nią, bez słowa ruszył Jeff, więc i ja po chwili rozłożyłem skrzydła i pognałem za towarzystwem, które prawdopodobnie przez dłuższy czas, będzie na mnie skazane. Zaśmiałem się. Chyba brakowało mi czegoś takiego.
Ciężko określić z jaką prędkością się poruszaliśmy. Żadne nie rozwijało pełni swoich możliwości w tym względzie, a jednak dla ludzkiego oka, bylibyśmy tylko mgnieniem. Czasem zwalnialiśmy, by dokładniej zorientować się w miejscu. W którymś momencie dostrzegłem czarny punkcik przed sobą. O proszę…Savar jednak wybrał się ze mną. Nie powiem, dziwnie mnie to podniosło na duchu. Zaśmiałem się.
Zazwyczaj prowadziła Yez, chyba najbardziej zorientowana w mapach. Tymczasem i ja i Jeff staraliśmy bardziej skupiać się na otoczeniu, szukając najmniejszych śladów zagrożenia. Może lekko przesadzaliśmy z ostrożnością, ale obaj bez słowa rozumieliśmy wagę sytuacji i misji…i tego, czego już zdążyliśmy się dowiedzieć. Lepiej być przygotowanym. Savar w swoim zwyczaju pojawiał się z i znikał, czasem tylko korzystając z naszych postojów na posiłki, czy odpoczynek.
Oczywiście nie obyło się bez uprzejmych złośliwości i pyskówek miedzy mną, a Upadłym, ale chyba uznaliśmy obaj, że to rodzaj normy, a towarzystwo traktowaliśmy jako konieczność. Czasem jednak udało się potoczyć rozmowę na tory względnie praktyczne. Siedząc przy jakimś pustkowi, tym razem dalej od miasta, można było dogadać kolejne elementy podróży.
- Prawdopodobnie mam bardzo prozaiczne pytanie, ale czy całość drogi będziemy pokonywali w ten sposób, czy wykorzystamy jakieś ludzkie wynalazki? – mój rozbawiony ton lekko chyba zirytował Yez.
- A czy myślisz, że nie będzie problemu przykładowo z przewiezieniem samolotem Tagory?
Jeff prasnął śmiechem, na co Upadła spiorunowała go ciężkim spojrzeniem.
- Zawsze może być statek. Tam bez problemu można by ją wprowadzić – kontynuowałem swój pomysł, ale i u mnie uśmiech błąkał się po twarzy.
- Tak wam tęskno do ludzi? Przecież szybciej będziemy się tak poruszać… - pod tym względem Yez miała rację.
- Cóż, jeśli chcesz do cna wykorzystywać swego pegaza, korzystając z jej całych zasobów sił, do tego być całkowicie nieosłonięty przed ewentualnymi wrogami…to tak. Tak będzie szybciej – spojrzeliśmy na Jeffa, który całkiem poważnie wyrzucił swoje zdanie, choć oczywiście złośliwości nie można było mu odmówić.
- Niestety, z żalem stwierdzam, że muszę się z nim zgodzić – spoglądałem na Yez, która zaciskając usta spoglądała na nieopodal stojąca Tagorę. Wiedziała, że i ja i Jeff, mielibyśmy mniej problemu z długodystansowymi podróżami, niż jej towarzyszka. Choć Tagora była nieprzeciętnym stworzeniem z mitologiczną wręcz siłą i zdolnościami, to jednak nie miało to porównania do anielskich mocy….i skrzydeł, których to Upadła była pozbawiona. Trzeba było też przyznać Jeffowi, że mimo wszystko, całkiem delikatnie przekazał obraz sytuacji Upadłej.
- To co robimy? – posłałem spojrzenie Jeffowi, który jednak nie patrzył na żadne z nas. Yez nadal zagryzała wargę, zaciskają lekko pięści. Savar usiadł dziwnie blisko mnie, łypiąc na wszystko tym swoim żółtym ślepiem. Chyba na dzisiejszą noc lekko zmodyfikuje sny Yeiazel. Niech odpocznie i wróci jej początkowy humor. W sny Jeffa, jakoś na razie brzydził się zaglądać. Nie ze strachu, ale traktował tę moc swoiście indywidualnie. I nie widział potrzeby sprawdzania tych indywiduów w głowie nieobliczalnego Jeffa.
<Jeff? Yez?>