Od Kaamela C.D Angeliki

Boże, tak gorąco! Czy ktoś mi to wytłumaczy? Na zewnątrz dwadzieścia parę stopni, a w jednej części zamku można się ugotować, w innej zaś- zamarznąć. I tak jest zawsze. Co ja tu w ogóle jeszcze robię?, pomyślałem, zrywając się z łóżka i wypadając na korytarz. Ostatnio najaktywniejszą rzeczą, którą się zajmowałem, było leżenie i porządkowanie myśli, wspomnień. Yez niby już przeszło, ale choć się starała, nadal odstraszała wszystkich dookoła swoją postawą. Była jak niespokojna lwica krążąca po klatce. Albo też siedziała w bezruchu, bezskutecznie próbując skupić się na rzeczywistości. Nie rozumiałem jej, więc po prostu dałem jej spokój- tego chyba potrzebowała.
-Co ja robię?- mruknąłem, zatrzymując się w połowie schodów. Dotarłem już trochę spokojniej do półpiętra, gdzie otworzyłem okno, po czym wspiąłem się na parapet, przesuwając jakąś uschniętą roślinkę. Przez chwilę patrzyłem na jasne, blade promienie słońca na bezchmurnym niebie, a potem pozwoliłem kończynom opaść bezwładnie. Kochałem ten stan. Przez te kilka sekund, zanim rozwiniesz skrzydła, masz wrażenie, że nic nie ważysz, że grawitacja przyciąga cie do dna bezdennej studni. Rozłożyłem niematerialne skrzydła, były jedynie błyskiem słońca, miały rozpiętość pięciu metrów jedno. Ktoś inny krzyczałby ze szczęścia, z poczucia wolności… Dla mnie wolność była ciszą.
Opadłem lekko na ziemię.
-Słucham?- usłyszałem łagodny głos. Obróciłem się, odgarniając roztrzepane jasne włosy z ciemnych oczu.
-Co słucham?- zapytałem trochę bezmyślnie.
-Słucham, w czym mogę służyć – to już nie było pytanie, anielica zaśmiała się lekko. Wykrzywiłem lekko wargi.
-W sumie.. – Potarłem kark, zbierając myśli.- To po prostu.. sobie spadałem. – Wskazałem brodą zamek. – Mogę się przysiąść? – Spojrzałem wymownie na niski kamienny murek.
-W sumie to nie siedziałam, ale dobrze. – Znów się uśmiechnęła. Urocza.
<Angela?>